Stress is geen eetimpuls.
Come again?
Ook ik dacht daar heel anders over tijdens m’n burn-out. En de kilo´s die erbij kwamen ook. Die dáchten het niet alleen, die lieten zich ook zien.
Dat had alleen niet gehoeven.
Kom je nou mee?! Sure thing, ik wist dat toentertijd ook nog niet.
Álles wat je lijf uit balans of homeostase haalt, zorgt gewoon voor een (beetje) stress.
Waarbij stress een milde reactie kan zijn van ´Hé, let effe op´ tot álle alarmbellen die afgaan. Geen vergissing, maar de hand van Moeder Natuur die je van alle kanten helpt om in leven te blijven.
Cool. Vind ik met de wijsheid van nu. Wat die dan is? Komt-ie.
Die stress kan natuurlijk van buiten komen. Gedoe met mensen, thuis of op je werk. Of niet één maand waarbij je aan het einde van je geld nog een stuk maand overhoudt. Nee, maanden van dat soort.
Die stress kan ook van binnen komen. Doordat er iets van ´t padje gaat. Een ontstekingsreactie. Een bloedsuikerspiegel die regelmatig uit de bocht vliegt. Darmen waarin veel te veel illegalen stilaan wonen. Een spijsvertering die op z´n gat ligt…
Enfin, als ik nu even loslaat wat ik daar allemaal van vond… en eens even kijk naar wat ons systeem ´doet´ – dan zit daar grosso modo het volgende plan achter. Overigens al honderden eeuwen, aangezien we nog steeds stenen tijdperk-genen hebben.
Je oerbrein signaleert ´iets´. Dat signaal gaat naar een ander deel van je brein: de hypothalamus. Zeg maar de directeur van het hormonenorkest. Afhankelijk van het te spelen concert, gaat er een opdracht naar de dirigent van het orkest: de hypofyse.
In het geval van een stress-concert, gaan er in ieder geval stress-hormonen ´aan de bak´. En dan kan zo´n stress-concert gaan van andante tot vivace.
Je roept namelijk met de komst van het stress-hormoon cortisol nog veel meer reacties in het leven. Je lijf gaat ook energie vrijmaken, zodat je tenminste kúnt vechten of vluchten. Zonder dat je daar ook maar één hap voor hoeft te eten.
Want je hebt altijd wel een voorraadje glucose in je lijf, vooral in de spieren.
Normaliter gaat die glucose juist de spieren ín via het hormoon insuline. Alleen, dát wil je nu effe niet ten tijde van stress.
Dus zorgt je lijf ervoor dat je tijdelijk insulineresistent wordt. Dan blijft die glucose tenminste mooi in de bloedbaan hangen. Zo blijven je hersenen namelijk verzekerd van brandstof. Zonder die bovenkamer gebeurt er überhaupt niet veel hè.
Kortom, via stresshormonen tuigt je lijf van álles op om weg te kunnen rennen.
Bewegen dus. Naar een oplossing.
En aldoende die glucose ook weer óp te gebruiken.
Alleen, wat wij ervan gemaakt hebben is juist… thuis op de bank gaan zitten met die stress. Of erger nog, je bed niet meer uitkomen met die burn-out. Liefst dan nog met comfort food, makkelijk vierkant spul.
En dan krijg je de vlek op vlek situatie.
Je lijf brengt alles in stelling om te kunnen bewegen. En wij ´doen´ dan níet bewegen. Maar tegelijk wel comfort food eten. Want dit is meestal niet het moment dat je trek krijgt in kip met broccoli… Jij hebt ideeën, zeg.
Alleen, dat comfort food is een eufemisme voor glucoserijk spul. En je was nou net opgetuigd door je lijf voor die tijdelijke insulineresistentie. Om een lang verhaal super kort te maken: die glucose die je dán eet, kan de spieren niet in en dus nergens anders naar toe dan naar de vetopslag. Te veel glucose in de bloedbaan laten zitten, zou immers levensbedreigend zijn. Het moet dus ergens naar toe. Waar het minder schade kan aanrichten.
Stress en glucose vormen dus een één-tweetje voor de opbouw van vetweefsel.
Dát niet willen is precies doen waar die stressreactie voor bedoeld is: gebruiken als beweegimpuls.
En áls je dan toch wilt eten, doe dan eiwit. En/ of vetten.
Maar laat vierkant spul staan.
Maak er een mooie week van. Eentje die telt qua beweging.
Lynn Hogendoorn
PS. Je kent ´em vast, maar daarmee is-ie niet minder waar: alleen ga je sneller, maar samen kom je verder. Als je verder wilt, dan is dit de link: https://gripopgezondheid.nl/agenda/
