Mijn oog viel op een artikel in De Psycholoog van Wilmar Schaufeli over burn-out.
Hij ergerde zich over allerlei uitspraken over burn-out waar geen wetenschappelijke evidentie voor is.
´Veel onderzoek en weinig antwoorden, dat zou men de paradox van het onderzoek naar burn-out kunnen noemen´.
Wilmar B. Schaufeli (1953) is een Nederlands arbeids- en organisatiepsycholoog, klinisch psycholoog en hoogleraar aan de Vakgroep Sociale- Organisatie- en Gezondheidspsychologie van de Universiteit Utrecht en hoogleraar aan de KU Leuven.
In 2019 werd hij benoemd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau.
De heer Schaufeli is niet de minste.
Hij heeft dan ook met zijn team veel onderzoek gedaan naar het fenomeen burn-out.
Het artikel trapt af met dat er verschillende opvattingen over burn-out bestaan en geleerden het er niet over eens zijn.
Burn-out komt niet voor als diagnose in de DSM-5, Diagnostic and Statistical Manual of mental disorders, een handboek dat als de standaard dient in de psychiatrische diagnostiek.
Daarmee is burn-out geen erkende psychiatrische stoornis.
Wel zijn vriend en vijand het erover eens dat het om een mentale uitputtingsstoornis gaat.
Ook bij mij gaf de Arboarts indertijd aan: een burn-out staat niet in het DSM-handboek. Hij rapporteerde mijn klachten aan het bedrijf derhalve als burn-outachtig.
In de volksmond worden burn-out en depressie met het grootste gemak in één adem genoemd.
Het is echter niet hetzelfde. Depressie is een stemmingsstoornis, geen uitputtingsstoornis zoals een burn-out.
Criteria voor (klinische) depressie zijn overigens wèl terug te vinden in dat DSM-5 handboek.
Bij gebrek aan een definitie of criterium voor burn-out, is het lastig onderzoek doen.
Dat neemt niet weg dat er wel veel praktisch onderzoek gedaan is naar vooral burn-outachtige klachten.
En dus niet op burn-out als gediagnosticeerde stoornis.
Allemaal leuk en wel, denk je misschien. Kan mij het bommen, een burn-outdiagnose of burn-outklachten. Ik weet toch hoe belabberd ik mij voel?
Toch zit ´em daar nou nèt de kneep.
Het ontbreken van criteria maakt burn-out voor reguliere artsen zo lastig om te behandelen.
Wat ik dan vervolgens veel in de praktijk zie, is dat degenen met burn-outklachten ´behandeld´ worden met medicatie voor depressie.
Antidepressiva op onjuiste indicatie, omschrijft Dick Bijl dat. Die dáár weer een boek over schreef (´Antidepressiva en depressie´).
Maar… zonder bijwerking, geen werking van een medicijn.
Antidepressiva zijn overigens geen geneesmiddel. Je geneest niet van de depressie met antidepressiva, je klachten worden alleen verlicht. Je kunt echter wel die bijwerkingen ervaren.
En dat is precies de reden dat men bij mij aanklopt: ze willen eerst van die bijwerkingen af.
Het liefst daarna ook helemaal van die anti-depressiva, en zelfs eventuele slaapmedicatie. Waarvan men al gemerkt heeft dat het nog niet zo eenvoudig is die af te bouwen…
Of dat niet vlot met een natuurlijk middel kan?
Was het maar zo eenvoudig.
Een ´natuurlijk´ middel heeft net zo goed een werking. Anders hoefde jet het niet te nemen, toch?
Maar die werking kan soms een zeer ongewenste reactie geven in combinatie met medicatie.
Dat wil niet zeggen dat er niets te doen valt aan die burn-outklachten. Of depressieklachten.
En ook dan leiden er weer meerdere wegen naar Rome.
Een one size fits all antwoord, heb ik nu hier zo uiteraard ook niet.
Ik kan je wel een prima, stabiel fundament aanreiken voor je vitaliteit. Waardoor je niet alleen meer opties krijgt, maar daardoor ook andere keuzes kunt maken.
Desnoods al dan niet tijdelijk met medicatie. Ik sleutel allerminst aan wat een arts je voorgeschreven heeft, noch ga ik op diens stoel zitten.
Ik reik je wel oplossingen aan om blijven mentaal, fysiek en business fit te zijn.
Die je weer regie geven.
Controle, zo je wilt.
Ooit een zebra met een burn-out gezien? Een gazelle met een depressie? Nou dan!
So, let´s meet-up: https://gripopgezondheid.nl/product/half-uurtje-gesprek/
Lynn Hogendoorn
