Avila beach.
Waar het zeewater van azuurblauw tot diep, donker koningsblauw gaat.
Ook al was het niet helemaal een natuurlijk strand, het was míjn favoriete strand op Curaçao.
Toen.
En nu.
Op Mario indertijd na.
Die stond achter de cocktailbar bij het Avila beach hotel. Na een grondige renovatie een resort inmiddels.
Enniewees, ik gokte dat hij uit Zuid- of Midden-Amerika kwam. Zij Spaans was vele malen beter dan de lokale taal: het Papiamentu.
Ravenzwart golvend haar. Niet al te groot van stuk, met een matig gezet postuur. Ik zag hem voor mijn geestesoog niet vlot een tango dansen.
Maar veel erger nog: hij had altijd een humeur om op te schieten.
Op superwarme dagen, in orkaantijd als de wind weg valt op de Benedenwindse Eilanden, verzamelde ik toch al mijn moed om hem om water te vragen. Met ijsklontjes.
Gewoon water wordt op Curaçao gedestilleerd uit zeewater. Nou ja, ´gewoon´. Water is om die reden daar ongeveer even duur als gas hier in Nederland.
Dat water is namelijk goddelijk van smaak. Erg zacht ook. Geen kalk in te bekennen.
Op Curaçao water uit de kraan drinken, is gewoon geen straf.
Vooropgesteld dat er een kraan ís.
Maar er was geen kraan waar je bij kon op Avila beach.
Alleen achter de bar. Bij Sjaggie Mario dus.
Ik probeerde hem dus eerst milder te stemmen door eerst een ijsje bij hem te kopen. Een Temptee.
Vergeleken bij nu was dat toen een mega-ieniemini magnum. Zonder nootjes of ander gewauwel.
Het hielp niks.
Met een Spaanse vloek en zijn hand gebaarde hij je weg te gaan van zijn bar. Beetje rapido hè. Zonder je verder een blik waardig te keuren.
Jaren later kwam ik hem nog eens tegen. Als jong volwassene aan diezelfde bar. Het ijsje was inmiddels ingeruild voor een alcoholische versnapering, een heuse cocktail.
Hij verraste mij. Doordat hij nog steeds even humeurig bleek als altijd.
Dus niet alleen in mijn herinnering van toen. Terwijl ik dacht dat hij puur een hekel aan kinderen. Tuullijk, ook vanwege dat gebedel om dat gratis water.
Maar het was meer. Hij wás inmiddels gewoon een grumpy old man.
Al zal ik nooit weten hoe dat zo gekomen is.
Punt is dat korte lontjes, verlies van motivatie, focus, daadkracht, stressbestendigheid, een verstoorde pijnbeheersing, afname van emotionele veerkracht tot aan depressieve gevoelens niet zomaar kenmerken van een persoonlijkheid zijn.
Het zijn slechts een aantal kenmerken van een verstoorde neurotransmitter functionaliteit!
En een hopelijk meer tot de verbeelding sprekend woord voor neurotransmitters, zijn brein- of gelukshormonen.
In ons zenuwstelsel functioneren verscheidene van dat soort hormoonboodschappers. Met als belangrijkste taak: communicatie met en tussen tal van lichaamssystemen. En die communicatie varieert van gedrag, denken en voelen, tot aan het immuunsysteem, het endocriene systeem (de nieren & klieren) en je bewegingsapparaat.
Dan gaat het over de basis gelukshormonen dopamine, acetylcholine, gaba en serotonine. Waarbij uiteraard elk gelukshormoon een specifiek uitwerking heeft en daarmee een directe invloed heeft op je dagelijks functioneren.
Als om wat voor reden dan ook je stressreactie ´aan´ staat, dan gaat je lijf de noodzaak voor gelukshormonen afbouwen. Je lichaam kan niet alles tegelijk, dus je hersenen gaan keuzes maken.
Om het belangrijkste in de lucht te houden, zoals hersenen, hart, spieren. Je helemaal zen en gelukkig voelen, heeft dan niet de hoogste prioriteit. Overleven gaat voor alles.
Het is daarom niet voor niets dat je aan de verminderde gelukshormonen als eerste kunt merken dat je lijf inmiddels chronische stress ervaart. Kunst is dat te achterhalen én te fixen.
Wat als Mario had geweten dat je dat kunt (laten) testen? En je tekorten op vrij eenvoudige wijze kunt aanvullen?
Want kínderen-aan-het-strand afsnauwen… het hoeft écht niet.
Het begint allemaal met de uitslag van jouw test, waarna we dit weer kunnen fixen: https://gripopgezondheid.nl/product/consultcall-van-een-uur/
Lynn Hogendoorn
