Stondpunt
Het trok meteen mijn aandacht, dat woord.
Schrijffout, dacht ik in eerste instantie.
Zo slordig zou de krant toch niet zijn?
Ik kwam het tegen in een column van Marike Stellinga.
En die had het weer van taalkundige Wim Daniëls.
Die had het woord ooit bedacht voor een standpunt dat je verlaten hebt.
Daniëls vond dat we het daar vaker over moeten hebben, want voortschrijdend inzicht is interessant.
En het kan ook meteen een soort tegengif zijn voor de illusie van het eigen gelijk.
Mijn stondpunt ten tijde van m´n burn-out verliep meer langs de geijkte lijnen van de huisarts. Én aan de medicatie, zowel antidepressiva als slaapmedicatie; én naar de arbeidspsycholoog.
Een stressreactie van je systeem of lijf is echter geen reactie op een tekort aan pillen-van-de-dokter.
Het vormt een systeem voor alertheid.
Effe opletten.
Omdat er ´iets aan de hand´ is.
Aangezien je lijf geen oogjes heeft, maakt het gebruik van de communicatiemiddelen die er zijn.
Hormonen via de bloedbaan, de ´nationale wegen´, en neurotransmitters via het (centraal) zenuwstelsel, de ´snelwegen´.
Om kort en goed te gaan: alles komt in actie met de bedoeling jóu in beweging te krijgen. Om het effe op te lossen.
Krijg je het om een of andere reden nou niet opgelost, dan wil dat nog niet zeggen dat die stressreactie ook uit gaat. En je lijf werkt het beste bij de gratie van ´aan´, maar ook ´uit´.
Ik negeerde het destijds gewoon. Zoals het bekende voorbeeld van dat dashboardlampje dat brandde: ik draaide het lampje er uit. Problem solved.
Mooi niet.
Negeren leidt tot slechts nóg duidelijker signalen.
Die je op enig moment niet meer kunt negeren. Je kunt lampjes uit dat dashboard draaien tot je een ons weegt.
Dat deed ik dan ook als een volleerd monteur.
Maar het loste mijn probleem niet op. Ik holde alleen maar verder achteruit.
Fout gedacht dus.
Het eerste dashboardlampje dat in ons systeem of lijf aangaat, zijn juist die neuronale signalen.
Gevolgd door fysieke stress signalen, vanuit de veel bekendere HPA-as. In vaktaal: hypothalamus – pituitary (hypofyse) – adrenal (bijnier) axis. Ons brein is ook hier de grote regelneef.
En voor de duidelijkheid: het is zeker een goed plan om iets te doen op dat nivo van fysieke stress.
Als je het echter een nivo hóger gaat regelen, dan pak je dat fysieke nivo haast als vanzelf mee.
Dus achterhalen waaróm je op neuronaal nivo uit balans bent en dát vervolgens weer in evenwicht brengen gaat de noodzaak voor je lijf of systeem weghalen om full blown dat alarmsysteem aan te blijven houden.
Scheelt ook bákken energie, die je wel ergens anders voor kunt gebruiken.
Enniewees, wist ik toen veel. Daar kwam ik pas ná m´n burn-out allemaal achter.
I stood corrected.
Voor mij was dat voortschrijdend inzicht, maar er zijn mensen die daar al jarenlang onderzoek naar doen om dat veel meer wetenschappelijk te onderbouwen.
Zo iemand is Eric R. Braverman, M.D.
Die heeft zich daar niet alleen de afgelopen 50 jaar met een heel team mee beziggehouden, maar kwam ook tot de opzet voor een baanbrekende questionnaire. Om zo´n persoonlijk neurotransmitterprofiel in kaart te brengen.
De 4 hoofdrolspeler daarin zijn: dopamine, acetylcholine, GABA en serotonine.
Jargon vanuit je brein voor ´gas op die lolly´ of juist meer de rem erop.
Waar overigens vanuit je lijf een heel goede reden voor is. Of zelfs redenen voor zijn.
Nu is zo´n questionnaire maken is één ding.
Die uitslag duiden én vertalen naar wat jij dan vervolgens kan doen om het evenwicht weer meer te herstellen, is een heel ander ding.
So, wanna get your mind, life and mojo back? You know where to contact me: https://gripopgezondheid.nl/agenda/
Tot gauw weer.
Lynn Hogendoorn
