Vitamine B12

Energiegebrek en aanhoudende stress gaan hand in hand.

Toch is de gedachte tegenwoordig al gauw dat je energiegebrek komt door een vitamine B12-tekort. En dus niet zozeer door chronische stress.

Op zich is dat niet zo onlogisch.

B12 doet zeker iets met je energie-aanmaak. Net als veel andere grondstoffen. Magnesium is daar een goed voorbeeld van.

Enniewees, bij geconstateerde of vermeende tekorten van die B12 wordt er vaak lustig op los gesuppleerd.

In varianten die ronduit slecht opneembaar zijn (cyanocobalamine) tot de goed opneembare via het mondslijmvlies in zuigtabletten (methylcobalamine en/ of adenosylcobalamine).

Injecties zijn minder gebruikelijk, maar vormen ook een mogelijkheid bij een B12-tekort.

Je hebt er ook nog foliumzuur in een folaat-vorm voor nodig om de boel allemaal goed op te kunnen nemen. Een beetje energie? Het mag wat kosten, nietwaar.

Maar ben je er dan?

Met suppletie vul je wel je tekorten aan, maar is je probleem ook opgelost? Of, andersom geredeneerd, hoe voorkom je überhaupt dat probleem van een B12-tekort?

Dan kijk ik altijd graag even naar hoe zo´n proces verloopt vanuit het lijf bezien. En dan denk ik altijd maar zo: 40.000 jaar geleden hádden ze niet eens B12-in-een-pilletje, of iets futuristisch als injecties. Dus hoe ging het dan?

Na doorslikken komt alles wat je drinkt en eet altijd eerst in aanraking met maagsappen. Toen, maar ook nu vandaag de dag nog.

Dus ook dierlijke eiwitten, waar bijvoorbeeld die B12 in zit. En ook nog eens ergens aan vast zit. Want als je aan vlees schudt, dan valt die B12 er niet uit hè.

Daar zijn dus onder andere die maagsappen voor, om van alles ´uit binding´ in voeding te halen. Maar vooral ook om de eerste klap te geven op eiwitvertering. Door maagzuur én enzymen.

Onder invloed van dat maagzuur ga je nóg twee stoffen maken die noodzakelijk zijn voor het vervoer van B12. Eén van die stoffen vormen de r-proteïnes. En de andere is de Intrinsic Factor.

Die r-proteïnes koppelen zich ín de zure maag aan B12 om die naar de 12-vingerige darm (eerste deel dunne darm) te vervoeren.

Aldaar neemt de Intrinsic Factor het over. Want die Intrinsic Factor is de koppeling aan B12 in een óntzuurd milieu.

Kort door de bocht: alles om het mogelijk te maken om die B12 te vervoeren zodat die op de plek van bestemming aankomt. Om uiteindelijk door de darmwand i威而鋼
n je systeem opgenomen te worden.

Maar je voelt ´em waarschijnlijk al. Er komt gehannes van een maagzuurtekort. En daar hebben helaas meer mensen wèl dan geen last van.

In dit voorbeeld kun je dan sowieso die B12 in je voeding niet ´uit binding´ halen. Laat staan dat je die dus verder kunt vervoeren in je maag-darmkanaal.

Het gevolg daarvan laat zich raden: je koerst achteruit op je B12-voorziening. Dat ga je merken aan je energiehuishouding, maar bijvoorbeeld ook in bloedarmoede en concentratiestoornissen.

Injecties of suppletie is in dit geval B12 erbíj krijgen in je systeem. Niet dóór je systeem. Dat is geen oplossing van het probleem, maar een oplossing van het gevolg. Want het probleem is meestal: je maakt te weinig maagzuur.

Dus voldoende maagzuur is wel een dingetje. Zeg maar ding.

Een voorwaarde om dat maagzuur overigens aan te kúnnen maken, is dat je ook voldoende gemineraliseerd water drinkt. Plus dat voedselcombinaties ook een grote rol spelen.

Hoe kom je immers aan een tekort aan maagzuur? Want je maag is natuurlijk absoluut bereid om maagzuur te maken. Dus welke componenten verminderen de maagzuurproductie?

• Suiker
• Zuivel (melk, kaas e.d.)
• Graan

Als je nou weet dat deze componenten de productie van maagzuur vermindert, dan is het natuurlijk niet handig die te combineren met eiwitten en/ of met groente en fruit. Inclusief onder andere die B12.

Anders gezegd, als je die eiwit- en mineraalvertering gehad hebt, dan kun je gerust een uurtje daarná bijvoorbeeld zuivel nemen. Dan heb je het voordeel van de maaltijd én het plezier van de zuivel.

Dat is het mooie van voldoende maagzuur: een spijsvertering die werkt.

Je bent uiteindelijk niet wat je eet, maar wat je verteerd. En daarmee houd je ook je B12-voorziening en je energie op peil.

Meer voor jou toegespitste Stressologie-adviezen? Dat kan al met een quick scan:  https://gripopgezondheid.nl/product/half-uurtje-gesprek/

 

Lynn Hogendoorn

Erik Scherder is mijn favoriete ´hersenprofessor´. Omdat hij zo met verve en humor kan vertellen over de inhoud van dat hersenpannetje. En de werking daarvan vooral.

Zo´n doorsnede van échte hersenen in het anatomisch lab waar hij graag vertoeft, is voor mij dan weer veel minder appetijtelijk. Maar goed, ieder z´n meug, zei de boer, en hij kuste het varken.

Boer noch varken hebben ook maar direct iets met hersenen van doen, dus terug naar het brein.

Een onderdeel daarvan vormt de amygdala.

Vrij vertaald is dat onze interne waakhond, die alarm slaat bij gevaar. En gevaar, is stress.

In een van zijn video´s vertelt dr. Erik Scherder waarom stress samengaat met negatieve gevoelens. Samengevat werkt dat als volgt (spoiler alert: beetje technisch verhaal).

Het startsignaal van de stressreactie begint in de hypothalamus, directeur hormoonorkest.

De hypothalamus geeft vervolgens via een bepaalde route de bijnieren de opdracht tot de aanmaak van het stresshormoon cortisol.

Om de stres-as weer te remmen, activeert cortisol de hippocampus, chefsache hormonen.

Tot zo ver alles onder controle. Bij een beetje stress tenminste.

Maar als je nou chronische stress ervaart, als het maar blijft doorgaan en doorgaan… dan koerst de functie van die hippocampus achteruit.

Dat merk je doordat je wat minder makkelijk dingen onthoudt of leert. Maar ook aan dat opgejaagde gevoel door cortisol. Als gevolg van die rem van de hippocampus (onderdirecteur) die wegvalt.
En de hypothalamus dan juist z´n gang gaat en dus steeds meer cortisol produceert. Je bent directeur van het hormoonorkest of niet hè.

Gelukkig kun je die hippocampus weer activeren door… te bewegen. Waarmee die stress-as dus weer geremd gaat worden.

Maar er is nog een gebied in de hersenen wat zich laat activeren door beweging (en muziek, empathisch bezig zijn én slaap). En dat is de frontale kwab. Die reguleert onder andere impulsen, maar is eveneens goed voor bijvoorbeeld zelfreflectie en empathie.

Waarom is dat nou weer zo belangrijk bij stress?

Die frontale kwam remt op de… amygdala, de Shurgard van negatieve emoties en herinneringen. Vooral angst.

Wie zei ook al weer dat de mens slechts een angstgegner is?

Enfin. Als die frontale hersenkwab dus minder werkt, dan krijgt die amygdala (interne waakhond) volop de kans van zich te laten horen. En die amygdala activeert heel graag de directeur-de-hypothalamus.

Kortom, stress en negatieve emoties gaan hand in hand, want negatieve gevoelens of gedachten wakkeren op hun beurt weer stress aan in de hypothalamus…

En zo is de cirkel rond.

Van hier uit is het maar een sprongetje je voor te stellen dat langdurige stress samenhangt met uitputting van systemen (burn-out), angstgevoelens en depressie-achtige klachten.

Hersengebieden zijn ontregeld en soms zelfs beschadigd, de hormoonhuishouding raakt verstoord en verschillende overige processen werken steeds minder naar behoren.

Niettemin kun je, naast letterlijk bewegen, nog veel meer doen om je brein uit deze perpetual loop  te halen. Ik schreef daar al eerder een blog over.

En daar kreeg ik deze reactie op:

Hallo, ik ben zo blij met uw artikel. Ik heb al vanaf 1986 een chronische angststoornis. De laatste 10 jaar had ik het aardig onder controle.
Totdat ik ineens radicaal mijn leefstijl ging omgooien. Van geen beweging naar 12 km per dag wandelen. Van veel suikers en vetten naar keto.
Van de 1 op de andere dag begon ik weer angstig te worden. Steeds heftiger en vaker. Ik had zoveel stress dat ik met druk op de borst een nacht in het ziekenhuis heb gelegen, ze dachten aan een hartinfarct. Maar er bleek niks aan de hand, ik was gewoon gezond. Ik snapte maar niet waar die angst toch vandaan kwam en zo plotseling.
Ik besloot sessies te volgen bij Geert Verschaeve. Hij had het in sessie 2 over amygdala. Daarvoor is er nog nooit een therapeut geweest die het daar met mij over heeft gehad. Ik ben gaan Google´n en kwam op uw site. Wat een duidelijkheid. Eindelijk een oorzaak. Dit alleen geeft mij al zoveel rust.
En de informatie wat je er zelf aan kan doen werkt ook super goed. Af en toe bij een angstmoment zeg ik nog wel eens tegen mezelf: ´ooo mijn amygdala is een beetje in de war er is geen werkelijk gevaar. ´ Hierdoor kan ik weer ontspannen.
Mijn angsten zijn inmiddels weer sterk afgenomen en leefbaar geworden.
Sinds kort ben ik over gestapt naar intermittent fasting en voel weer wat angst opkomen omdat dit weer een andere levensstijl is. Ik weet nu dankzij uw site wat de oorzaak is en maak me er niet zo druk om. Het gaat weer over.
Bedankt voor uw duidelijke informatie, het heeft me zoveel geholpen.
Warme groet, Fenny

Welk blog dat was? https://gripopgezondheid.nl/amygdala-en-angst/

 

Lynn Hogendoorn

Praatje poo?

Neuh, niet direct.

De meeste klanten die ik voor het eerst ontmoet, lopen niet bepaald te koop met specifieke lichamelijke klachten.

Pas when the shidt hits the fan. En niet eerder. Terwijl het gedoe toch echt al veel eerder begint, maar goed.

Kinderen vinden pee and poo-verhalen nog fantastisch. Zo anders ligt dat dus bij volwassenen.

Omdat het not done is het erover te hebben.

Of omdat ze de klachten nog niet linken met de downside van chronische stress. Of eigenlijk het tegenovergestelde: het gebrek aan voldoende stressbestendigheid. Zowel fysiek als mentaal.

En ik snap het. Nu. Want rond mijn burn-out snapte ik er geen jota van. Ik viel niet alleen in een groot, zwart gat. Het wás voor mij een groot zwart gat.

Het valt ook niet mee de ´signalen´ van je lijf goed te interpreteren. Ze lijken ook zo vaag en niks met elkaar van doen te hebben.

Vandaar even in heel-grote-stappen-gauw-thuis terug naar één van de grondbeginselen van je lijf. Hoe werkt dat spijsverteringstraject?

Ruwweg omvat de spijsvertering een holle, gespierde buis van mond-tot-kont met naar binnen geklapte huid. Die bekleed is met wel heel bijzonder soort cellen. Denk in termen van ´hoogpolig tapijt´.

Technisch zit daarmee namelijk wát je eet, nog niet ín je lichaam.

En dat is weer om je in eerste instantie te beschermen van wat er zoal van buiten naar binnenin je komt.

Het traject start al in de mond. Waarbij speeksel je in de mond loopt. Of juist plakkerig is bij stress. En dat laatste is dan weer erg handig om schimmels buiten de deur te houden.

Nu heeft dat kauwen daarbij verderop in het maag-darmkanaal een bijzondere functie. Het zorgt voor het signaal naar je brein om de epitheel groeifactor (EGF) aan te maken. Die cellen van dat hoogpolige tapijt dus.

Die epitheelcellen van die mond-tot-kont buis hebben slechts een turnover tijd van 3-5 dagen. En dan moeten ze vervangen worden.

Et voilà, dat EGF zorgt ervoor dat dat epitheel dus oké blijft.

Wat dit nou met stress te maken heeft?

Jij en ik weten dat ons hoofd bij stress dan niet naar gezond eten staat. Dus wat doen we dan? Snel en makkelijk.

Dat is meestal spul dat vrijwel hap-slik-weg is. Misschien waag je je nog aan een smoothie. Dat geeft misschien het idee van nog ´iets gezonds´ doen. Maar kauwen ho maar.

Om lang verhaal kort te houden: bij stress speelt kauwen amper een hoofdrol meer. En dus koers je achteruit in de kwaliteit van die maag-darmwand.

Anders gezegd: niet alle epitheelcellen gaan dus goed vervangen worden. Er vallen dus gaten in die wand. Gevolg? Een hyper permeabele darm.

Daarmee kunnen voedingsstoffen uit de darm zo maar ongehinderd je systeem in fietsen.

En dat gaat op zichzelf weer heel andere onwenselijke effecten geven.

Als dat bijvoorbeeld onverteerde eiwitcomponenten zijn, dan levert dat weer een reactie van het immuunsysteem op.

Afhankelijk van de kwaliteit van je immuunsysteem kan de reactie zijn: ´Oh, d´r ligt hier wat. Kan gebeuren. Ik ruim het even op.´

Of de hoogste staat van paniek: ´Dit is niet oké, ik ga antistoffen maken.´ Met dat laatste roep je allergische toestanden over je af.

Paniek of alarm is niet alleen een lichamelijke vorm van stress. Een actief immuunsysteem vreet ook energie. En daar had je al niet zo veel meer van vanwege die langdurige stress…

Enniewees, voor nu is het gewoon handig te weten dat kauwen een functie heeft.

En wel dat dat maag-darmkanaal in z´n totaliteit integer blijft.

Waarmee je dus een heleboel fysiek ánder gedoe gaat voorkomen. En dus extra stress.

Daar kun je zelf even op kauwen. Of een shortcut nemen.

Want ik heb al veel taai, theoretisch kauwwerk gedaan. Om het voor jou praktisch te kunnen houden. Bij de vraag: wat te doen om die stressbestendigheid in ieder geval te behouden. En bij voorkeur te verhogen.

We kunnen dus even sparren. Waarmee je mij gewoon vertelt waar je het meeste last van hebt en ik aangeef óf en wat daar een short and simple fix voor is. Als je dit wat lijkt, contact mij dan vrijblijvend: https://gripopgezondheid.nl/contact/

 

Lynn Hogendoorn

Onzekerheid.

Niets nieuws onder de zon. En hoe erg is dat, dat je dan minder overtuigd bent van jezelf?

Lastig wordt het pas als die overtuigingen belemmerend werken. Zo van: ´Ik wil wel, maar…´ en dan volgt er van alles. ´Ik heb geen tijd/ geld/ nu is niet het moment´.

In de basis zetten stimulerende overtuigingen je vooral in Go-go-go-stand. Belemmerende overtuigingen doen het tegenovergestelde: ze weerhouden je vooral ergens van. No-go gaat vaak naadloos over in no-show.

Daar hebben we namelijk een zeer creatief brein voor. Creatief in vooral smoesjes.
Waarom er altijd wel een reden te ´bedenken´ is waarom je iets níet gaat doen. En daar zijn we ons weer veel vaker onbewust van dan we denken.

Enniewees, jouw onbewuste gutt feeling bepaalt de keuze die je maakt. Je diepste geloof, je stelligste overtuiging, vindt daar vervolgens wat van. En bepaalt of die keuze oké is voor jou.

Maar er is denk ik nog iets. Mijns inziens zijn keuzes nooit zonder gevolgen. Schuldig aan? Nee. Verantwoordelijk voor? Jazeker.

Je maakt keuzes nu eenmaal op basis van de informatie die je hebt. De crux is dat hoe meer en beter die info is, hoe meer opties je krijgt in keuzes. En info verzamelen… daar ga jij nou over.

Van klanten die met mij starten krijg ik wel vaker te horen dat ik zelfverzekerd over kom. Jaloersmakend, volgens sommigen. Ik zie dat meer als zelfovertuigd.

Voor mij is dat de basis. Te weten dat ik het kan. Op basis van de voor mij relevante informatie. Of de wetenschap dat ik daaraan kan komen.

Wil dat zeggen dat ik nooit onzeker ben? Je had mij 25 jaar geleden eens moeten zien.

En ook nu nog altijd. Minder dan toen, maar toch. En juist die (zelf)overtuiging helpt dan ook altijd weer om door te zetten. No matter what.

De betere keuzes maken, is ook voor mij niet uit de lucht komen vallen. Door mijn burn-out was ik wel gedwongen om mijn eerdere keuzes eens fiks onder de loep te nemen.

Wilde er ook maar íets van herstel komen, dan betekende dat ook dat ik wel open moest staan voor ándere informatie. Om vervolgens andere keuzes te kunnen maken.

Ons brein is echter ingesteld op behoud van energie. Dus niet over alles na hoeven denken, maar ´draaien op de automatische piloot´.

Dat brein legt álles langs de lat van overleven. Resultaten uit het verleden bieden een garantie voor de toekomst. Je leeft toch nog?

In ´breintaal´ is veranderen ook meteen een risico. Van nature zijn de meeste mensen daarom niet zo geneigd om te veranderen.

Daarom poets je nog steeds je tanden met dezelfde hand.

Neem je dezelfde route naar je werk, familie, vrienden, de buurtsuper.

Slaap je altijd aan dezelfde kant van het bed, ook al staat dat in een hotel ergens in de wereld.

Rook je al jaren hetzelfde sigarettenmerk.

Maak je je überhaupt zorgen over andermans meningen.

Ook al geeft het je allemaal geen goed gevoel meer. Of werkt wat je doet allang niet meer.

Dat is ook de makkelijkste vraag die ik al mijn klanten stel: werkt het, wat je doet? Zo nee, dan kun je ook iets anders doen.

Het is maar een idee, een bewéging die je maken kunt. Maar wel zelf uitproberen. Altijd. Om te ervaren wat het met jouw lijf en jouw hoofd doet.

De kunst is je brein te leren veranderen. Dat ´Ja, maar…´ is niet meer dan een lui twuukje. De kaart van ´In het verleden behaalde resultaten…´ is te makkelijk getrokken.

Gimme something new.

´Verzin een list, Tom Poes!´

Dus als jij nog denkt ´Stress is een modewoord´, ´Ik kan niet goed inschatten hoe gestrest ik ben en hoe vaak´ of erger nog ´Gaat die burn-out nou nooit over?´… weet dan dat je brein met je aan de haal gaat. Met de beste bedoelingen. Voor de korte termijn dan.

Voor de lange(re) termijn weet ik al dat het anders kan. Niet alleen door mijn eigen burn-out, maar vooral omdat ik die doorbraak bij klanten zie. Elke keer weer. Het groeiende geloof annex overtuiging voor grip op stress: ´Dit lukt mij ook!´.

Hoe ik dat doe en welke inzichten mij daar behulpzaam bij zijn, laat ik je zien en ervaren via de Stressologie methode.

Interesse? Het begint met contact: https://gripopgezondheid.nl/contact/

 

Lynn Hogendoorn

I know.

Je bent in een Clubhouse room geweest of naar een podcasts geluisterd van meneer B.

Een Zoominar gevolgd bij Influencer D.

Of een boek gelezen van én een online training gevolgd bij Miss Expert Van der H.

En na alle moeite blijf je toch achter met die ene universele vraag.

Die blijft rondzingen in je hoofd als een zoemende bij.

De vraag die je inspanning toch fiks teniet doet.

´Ja maar… HÓE dan???´

De door ondernemers aan mij meest gestelde vraag.

Soms met pure paniek in de stem.

Dat is niet omdat ondernemers niet in de actiestand staan of willen gaan staan. Maar vanwege die hóe-dan-vraag hè.

Die beantwoordde meneer B., Influencer D. of Miss Expert Van der H. nou net niet.

En ik geloof niet dat er daarbij opzet in het spel was.

Eerder het tegenovergestelde: de intentie om te hélpen, was er wel.

Alleen… het hielp niet.

En daar stond je dan, achteraf baffled with questions.

In striptekeningetjes blijft zo iemand dan achter met allerlei vragentekens en kringel-trechtertjes om zijn of haar tollende hoofd.

En daar is een heel eenvoudige verklaring voor.

Experts vertellen nu eenmaal graag over, uh… waar ze expert in zijn. In hun podcasts, Zoominars, webinars, boeken, online trainingen. Whatever.

Door de ogen van de expert dus.

En dat is zonder uitzondering 10 stappen te ver vanwaar jij nu staat.

Heel menselijk overigens dat experts als meneer B., Influencer D. of Miss Expert Van der H. daar veel minder oog voor hebben.

Dat heb ik echter wel op mijn netvlies.

Of zoals ik dat wel gekscherend zeg: ´Ik weet wel waar mijn bus naartoe gaat, maar niet op welke halte ik ondernemers oppik.´

Dan is het handig dat ik op halte 1 nog niets zeg over wat halte 10 in petto heeft. Anders denk jij: ´Ik ben nu al de weg kwijt, dus ik stap bij halte 2 wel weer uit. Doei.´

Ik begin dus gewoon bij waar jij bent. Ongeacht de halte.

Waarom ik dat zo doe?

Omdat ik ook ooit bij halte 1 begonnen ben.

Toen ik in een burn-out terecht kwam, wist ik ook niet bij wat, wie of waar ik moest zijn voor herstel.

Er wáren nog helemaal geen Stressologen. Hooguit een Arbo- of bedrijfsarts. En een huisarts, die evenmin weet wat ermee te doen en je doorstuurt naar de (arbeids-)psycholoog.

Als stress een fysieke reactie op mógelijk gevaar is, en dus niet ´tussen je oren´ zit, heb je daar op dat moment niet veel aan. Eerst fysiek herstellen. Dan pas eventueel mentaal.

En dus.

Bleef ik zoeken.

Dus hoe ik dan nú weet zo stressbestendig te blijven zodat mijn omzet nooit meer in gevaar komt?

Door dat te leren.

Step by step.

Little by little.

Mistake by mistake.

Tot… het eerste succesje. En als er één succesje over de dam is…

Bottom line: als ik het kan, kan iedereen het. Jij dus ook.

Met mijn nu wijsheid achteraf, ga jij ook nog eens veel sneller. Naar óf herstel, óf ter voorkoming ervan. Waarmee je onder alle omstandigheden stressbestendig bent en blijft.

Dat is mijn missie.

Zodat jij je fit voelt en veerkracht hebt. En dan heb je dus alle ruimte om 100% jezelf te zijn, om te doen wat je wilt en hoe je dat wilt.

En jij je geen zorgen meer hoeft te maken over je omzet die in gevaar zou komen doordat je voor maanden out of business kunt zijn door langdurige werkdruk of spanning.

Wil jij dit van mij leren? Laten we dan eerst kennismaken: https://gripopgezondheid.nl/agenda/

 

Lynn Hogendoorn

Kees Tol, een van de presentatoren in het tv-programma ´Over Gewicht´ gaat langs bij een stress wetenschapper.
Dr. Mesut Savas.

Met de vraag of je van stress afvalt. Want de een zegt van wel, en de ander zegt juist dat je van stress aankomt.

Maar hoe zit dat nou?, wil Kees weten.

Dr. Savas geeft aan dat heel veel mensen die gestrest zijn ook daadwerkelijk méér gaan eten. Maar er is ook een, kleiner, deel dat juist minder gaat eten.

De vraag tot welke groep je dan behoort is eigenlijk afhankelijk van een optelsom van bepaalde factoren. Belangrijk daarbij is dan het type stress en de duur ervan.

I´m with you there, Doc.

Maar dan geeft Kees aan dat hij niet zozeer vette stress heeft, maar op een dag dat het minder lekker loopt hij wel eerder de neiging heeft een zak chips open te trekken. En leeg te eten.

Mesut verduidelijkt dat op het moment dat mensen gestrest zijn er allemaal hormonen gemaakt worden. En dat begint in de hersenen. Een gebiedje, de hypothalamus, maakt een bepaald hormoon aan wat uiteindelijk zorgt voor de aanmaak van cortisol. Dat is het stresshormoon.

De Doc vervolgt dat het stresshormoon cortisol berucht is voor het verhogen van je eetlust. En met name van de snacktrek, of hoogcalorische voeding.

Maar heel die cascade begint in de hersenen met een ánder stofje. En dat stofje zorgt er juist voor dat je minder gaat eten.

Op welk stofje de Doc doelt, blijft onduidelijk.

De Doc gaat verder dat in een moment van acute stress, bijvoorbeeld van het geven van een presentatie of het voeren van een sollicitatiegesprek, je merkt dat je dan geen eetlust hebt. Dus dat anti-eet-stofje in de hersenen heel hoog is.

Pas later komt dat cortisol. En afhankelijk van de balans, anti-eet-stofje in de hersenen neemt af versus cortisol neemt toe, dan merk je dat mensen meer trek hebben in eten. En dan gaan ze ook meer eten.

Kees vat dit nog geen 3 minuten durende item samen in: even wat stress, daar is niks mis mee. Maar langdurige stress leidt tot toename van cortisol. En dat dat hormoon ervoor zorgt dat je meer wilt gaan snacken. Langdurige stress is een dikmaker.

You lost me there, dr. Savas and dr. Tol.

Tuulluk, het is tv en het moet leuk zijn, maar dit is te kort door de bocht.

In deze redenatie ligt het aan het hormoon cortisol dat we aankomen in gewicht. Alsof dat een foutje van moeder natuur is.

Niets is echter minder waar.

Wij ´doen´ stress, om wat voor reden dan ook. Dat is echter hét signaal voor je lijf om de boel op te tuigen voor vechten of vluchten.

Bij kortdurend treedt inderdaad het stresshormoon adrenaline in werking.

Denk nu even 10.000 jaar geleden. Je loopt je kamp uit en komt een leeuw tegen. Jij rent onmiddellijk weg. Dan heb je twee mogelijkheden: óf jij rent die leeuw eruit, óf die leeuw heeft een goede maaltijd.

Hoe dan ook: probleem opgelost.

Stel je nu dit voor: een grote groep leeuwen blijft nu dag in dag uit om je kampement heen cirkelen. Ook nu een fysiologische reactie om ervoor te zorgen dat jij op langere termijn het hoofd kunt bieden aan een bedreigende situatie.

Hello cortisol.

Die gaat onder meer de bloedsuikerspiegel te verhogen, zodat je energie hebt om te kúnnen bewegen naar een oplossing van het probleem.

Niet eten, maar oplossen. Daarvoor. Is. Dat. Cortisol.

Geen oplossing nog? Prima, dan blijft je systeem cortisol aanmaken.

Enniewees, cortisol is niet de boosdoener. Jij ´doet´ om een of andere reden stress. Voor je lijf is dat: stress-as aan. En als de oplossing langer op zich laat wachten, gaat je lijf via bijvoorbeeld cortisol je helpen om langer in de race te blijven.

Het gaat er niet zozeer om cortisol te verlagen, maar ervoor te zorgen dat die stress-as uit gaat.

Achterhalen dus waaróm die stress-as überhaupt zo veel ´aan´ staat.

En dat begint met testen.
There, I said it.

Hoe je dat doet en wat je vervolgens kunt doen, laat ik je zien in een van mijn programma´s. Checken of we daarvoor een ´match´ zijn, kan al met deze link: https://gripopgezondheid.nl/agenda/

 

Lynn Hogendoorn

´Komedo di webu, no sa loke sanka di galinja ta sinti.´

Iemand die een ei opeet, weet niet wat de kont van de kip heeft doorstaan.

Dat is de letterlijke vertaling uit Papiaments.

Als je zoals ik op de Antillen opgegroeid ben, blijft daar altijd iets van hangen hè.

Denk nou niet dat ik de taal goed beheerste. Zo lang ik mijn vriendjes en vriendinnetjes begreep en zij míjn Papiaments ook konden verstaan, was het voor mij prima. Ik hoefde er geen les in, noch een universitaire graad in te halen.

En schelden in een andere taal dan je eigen moerstaal, lukt iedereen. Als eerste. Mij dus ook. Je krijgt er niet de beste gesprekken door…

 

Enniewees, nog eentje dan: ´E fli ei no ta subi.´

Die vlieger gaat niet op.

Een ander veel bij ons thuis gebruikt spreekwoord. Vooral door onze protestantse moeder. Daar mochten we doorgaans nóg minder van dan van Onze Lieve Heer. En ik was en ben inderdaad wel zo ongeveer de meest Ongelovige Thomas thuis. Uiteraard werd het een sport elke zondagsdienst te verzaken waar ik maar kon…

Enfin, ik dwaal weer af.

Terug naar die kip dus. Althans, het figuurlijke deel van het spreekwoord. Die is dat achter iets heel makkelijks vaak iets heel moeilijks zit.

Zoals iemand die iets helder en eenvoudig uit kan leggen, daar lang op gestudeerd heeft.

Of iemand die makkelijk praat, zich grondig voorbereid heeft.

Of iemand die een burn-out gehad heeft, nu weet hoe daar nooit meer in terecht te komen.

Een soort ´elk nadeel heb z´n voordeel´ dingetje.

Zo was ik jaren geleden evenmin voorbereid op die burn-out. Ik had toen nog in de verste verten niet in de gaten dat een burn-out weinig anders is dan de eindfase van chronische stress. Niet het begin. Zoals het voor mij aanvoelde.

Ons oeroude overlevingssysteem is niet gebouwd voor zulke langdurige stress. Waardoor je je éérst fysiek en later ook emotioneel en mentaal heel geleidelijk steeds slechter gaat voelen.

Dat had ik op school nooit geleerd. Niks over in het Papiaments kunnen vinden ook.

Pero bon. Inmiddels weet ik niet alleen al jaren mijn stressbestendigheid te verhogen, maar dat ook zo te houden.

Met mijn ogen dicht. Nu ´easy peasy´. Daar ben ik echter niet begonnen.

Dat stressbestendig worden én blijven niet iedereen direct gegeven is, blijkt wel uit het feit dat er o犀利士
ndernemers bij mij komen met een tweede burn-out. En triest genoeg soms zelfs met een derde.

Er niet in terecht komen is één ding. Eruit komen en eruit blijven een heel ander ding.

Mijn zoektocht werd dan ook meer een ´project´ met onbekende einddatum. Van vallen en weer opstaan. Nog veel verder terugvallen. En weer moedig voorwaarts.

Mijn gunst, wat vond ik dat herstel allemaal veel en veel te lang duren. Dat moet toch korter kunnen?

En dat kan het ook. Wijsheid achteraf.

Vandaar dat ik je graag de zoektocht bespaar die ik heb gedaan. Dat bekort namelijk jouw hersteltijd aanzienlijk. Of voorkomt zelfs dat je herstellen moet.

Met de methode die ik heb gevonden hoe je stressbestendig kunt worden én blijven.

Waardoor jij en/ of je omzet nooit meer in gevaar komt door langdurige werkdruk of spanning.

Ik laat het je achter de schermen allemaal zien, zodat je zo snel mogelijk weer regiehouder bent. Hé, alles voor weer grip op stress hè?

Kijken of we een ´match´ zijn, kan al met deze link: https://gripopgezondheid.nl/agenda/

 

Lynn Hogendoorn

´Ik lust geen groente.´

´Je weet maar nooit. Het is vast ergens goed voor.´

´Die merken zijn mij veel te duur. Die van ’t Kruidvat zijn ook prima.´

Zo maar een greep uit de opmerkingen die ik vaak over suppletie krijg. Op mijn vraag of ze die gebruiken.

Ik vraag ook vaak nog of ze mij een foto kunnen sturen van de suppletie die ze dan in huis hebben.

Vrijwel zonder uitzondering krijg ik dan een behoorlijk hoeveelheid potjes suppletie te zien van bekende huismerken. Het is natuurlijk niet voor niets zo lekker goedkoop.

De Japanse opruimgoeroe Marie Kondo zou ervan watertanden.

 

Als ik dan vraag waar dat allemaal voor dient, kan ik meestal een speld horen vallen. Met uiteindelijk stotterende reacties als: ´Ik heb het ergens gelezen.´ Of: ´Een vriend kwam met de tip.´

We kennen Marie Kondo vooral om de gevleugelde uitspraak: ´Does it spark joy?´

Misschien mag dat voor je portemonnee zo zijn met die huismerk-suppletie, je lijf ´denkt´ daar anders over.

Bij de meeste zie ik zink in het assortiment staan. De goedkoopste vorm voor een fabrikant is zinkoxide. Waar ze dakgoten van maken. Dat is geen vorm die ons lijf kan opnemen.

Ook magnesium kom ik regelmatig tegen. Meestal eveneens een oxide-vorm, maar sowieso in een vorm van tablet of capsule die je moet slikken. Terwijl je magnesium 9 van de 10 keer beter opneemt via de huid.

Een Multi belooft veel, maar van alles wat jou nodig hebt zit er maar ieniemienie in. Anders zou het ook niet meer in een capsule passen. Méér zegt dus maar bar weinig over béter.

Pyridoxine HCL is vitamine B6. Althans: de inactieve vorm. Dat moet onder andere door de lever nog omgeprutst worden tot een actieve vorm. Dát procesje gaat maar al te vaak niet goed, waardoor je er helaas niks aan hebt.

Ondertussen laten ´lekker goedkoop´ pillenboeren je graag geloven dat je goed bezig bent.

Natuurlijk, ik snap het: een fabrikanten is geen sociale werkplaats. Aandeelhouders moeten tevreden gehouden worden, dus voorop staat keiharde knaken verdienen.

Dat vertaald zich vervolgens in een heel klein beetje van de werkzame stof en de rest vooral vul- en hulpstoffen. Vaak nog de synthetisch állergoedkoopste. Daarmee kunnen fabrikanten het product én goedkoop op de markt brengen én er toch nog winst op maken.

Punt is: jij hebt er niks aan.

Je bent zelfs duurder uit met die het-is-zo-lekker-goedkoop-potjes. Simpelweg omdat er te weinig in zit waar je wat aan hebt, maar wèl te veel meuk waar je je lijf mee opzadelt om dát weer af te breken. Geen win-win voor jouw portemonnee en lijf, maar weggegooid geld.

Er zijn ook fabrikanten die het anders doen. Die stellen de werkzame stof voorop. En daar betaal je inderdaad voor. Maar dan hèb je ook wat.

In de loop der jaren heb ik uitgevogeld wat de beste resultaten heeft. Zeker als het gaat om fysieke stressreacties.

Zelf ben ik om uit m´n burn-out te komen op zoek gegaan naar een suppletiepakket dat werkt.

Want áls ik dan iets slikte of smeerde terwijl ik te moe was om een deuk in een pakje boter te slaan, dan wilde ik minstens dat het zou werken. Doordat m´n klachten minimaal voor de helft afnamen.

Die basis aan stresstesten en -suppletie heb ik gevonden, en inmiddels heb ik daar velen mee geholpen de afgelopen jaren.

Plus nog wat specifieke geconcentreerde voedingsstoffen, afhankelijk van testresultaten.

Ik waarschuw je van tevoren: weet dat je je hierdoor én beter gaat voelen, én dat gezondheid daardoor ook weer ´gewoon´ wordt.

Geen gangbare blabla-producten waarmee je maar moet zien of wat het doet.

Wat ik je adviseer, heeft zich al bewezen.

Een aanzet kan al in een half uurtje: https://gripopgezondheid.nl/product/half-uurtje-gesprek/

 

Lynn Hogendoorn

´Hoe lang gaat dit nog duren?´

Een vraag die ik echt heel vaak krijg, bij zowel fysieke als mentale stress- en burn-outklachten.

Die vraag wordt mij niet alleen vaak gesteld door degene met die klachten. Maar ook door anderen in de omgeving daarvan. Werkgever, leidinggevende, collega. Net als partner, familielid, vriend of vriendin.

Als ik deze vraag krijg, denk ik altijd: ´Waarom wil je dat weten? Wat symboliseert die lengte?´

Reden genoeg om deze keer aan te geven waarom ik op die vraag geen simpel antwoord heb. Op wat de lengte van herstel met de kwaliteit van dat herstel zelf te maken heeft. En… ik heb straks ook een vraag aan jou.

 

Als Stressoloog in mijn bedrijf Grip op gezondheid help ik immers ondernemers, of ze nu zzp’ers zijn of niet, bij zakelijke stress- & burn-outpreventie. Dankzij de Stressologie methode.

Het is uiteraard niet erg verwonderlijk dat ik die vraag regelmatig krijg: hoe lang gaat dit nog duren? Of eigenlijk: hoe snel ben ik hersteld? Zodat ik weer aan het werk kan. Maar ook: zodat ik weer fit ben en veerkracht heb. Om weer 100% mezelf te zijn, te doen wat ik wil en hoe ik dat wil.

Vaak wordt er gezegd: het moet zo snel mogelijk. Maar hoe snel is snel? Best logisch dus dat die vraag vaak wordt gesteld.

Helaas heb ik geen pasklaar antwoord voor je.

Ondernemers en werknemers die een burn-out oplopen in Nederland zijn gemiddeld 242 dagen (8 maanden) uit de roulatie, wijzen de laatste cijfers uit.

Maar de lengte van herstel, zegt eigenlijk niet veel over de kwaliteit van dat herstel. En kwaliteit gaat er niet alleen over dat je je stressbestendigheid weer weet te verhogen, maar ook dat je die weet te behouden.

Daarmee voorkom je een tweede of zelfs derde burn-out, waarvoor sommige ondernemers en werknemers bij mij mee terecht komen…

• Bepalend bij dat herstelproces is dat iedere persoon een unieke set is van fysiologisch ´materiaal´, of ´vingerafdruk´. De een hersteld nu eenmaal wat vlotter dan de ander. Net zoals de een bruine ogen heeft en een ander blauwe.
• Ook bepalend is wáár iemand op de stressladder staat, voordat een hersteltraject ingezet wordt. Herstellen van relatief milde stressklachten gaat immers heel wat vlotter dan van een uitputtingsstoornis als een full blown burn-out.

Ergo, herstel is een proces waar je doorheen gaat. Bij de Stressologie methode is dat in tijd al verkort van 8 naar zo´n 3 maanden. In 4 stappen. Er wordt heel moeilijk over gedaan, maar in de basis is het eigenlijk heel simpel. Sommige dingen zijn niet moeilijker dan vogels tellen in een volière.

Maar nu jij.

Wat doe jij om stress, of de overtreffende trap daarvan: burn-out, te voorkomen?

En mocht je al onder stress gebukt gaan, wéét je dan waar je op de stressladder staat?

Hoe sneller je dát weet, des te eerder je herstel kunt inzetten. Blijf er niet naar gokken, maar test het. Doe de basic stress scan. Die geeft je alvast een eerste vingerwijzing: https://gripopgezondheid.nl/product/half-uurtje-gesprek/

Wie weet, tot binnenkort.
Ciao!

 

Lynn Hogendoorn

 

 

´Jij weet nogal wat af van neurotransmitters hè?´

Ze had gegoogeld en was zo aan mijn telefoonnummer gekomen.

´Ja….?´

´Nou, ik wil van mijn antidepressiva af. Ik gebruik niet veel hoor, een kwart pilletje maar. ´ Alsof het daarmee oké was.

Dus ik vroeg nog even door. Naar de soort antidepressiva. Omdat dat iets over de beoogde werking van het middel zegt. Toen ik dat wist, vroeg ik of zíj wist wat de antidepressiva zou moeten doen. Dat wist ze. Dat lijkt oh zo logisch, maar niet elke voorschrijver legt het uit. En laat ik wel zijn: artsen doen daar jaren van medicijnstudie over. Dus het is best complicated stuff.

Om te weten of het medicijn ook echt werkte, vroeg ik of ze bijwerkingen had. Meer dan haar lief was. Daarom wilde ze ervan af.

Mijn bijna laatste vraag hoe lang ze het middel gebruikte. ´Nu zo´n anderhalf jaar. Ik heb al twee keer geprobeerd te stoppen, maar dat ging echt niet.´ Op de achtergrond gebrabbel van een jong kind. Voor mij een weinig verrassend meer dat jonge moeders antidepressiva slikken.

´Wat was voor jou de aanleiding om dit middel voorgeschreven te krijgen en te gaan gebruiken?´

´Ik had een maagzweer door een helacte-lori-nog-wat…´

´Een helicobacter pylori.´ Inderdaad een bacterie die bij de mens in de maag voorkomt. Bij zo ongeveer heel Nederland.

Hink-stap-sprong van maaggedoe naar anti-depressiva… hóe dan?

Op zich is zo´n maagbacterie geen probleem. Als die tenminste niet de overhand kán krijgen. En dat krijgt-ie niet als je voldoende maagzuur aanmaakt. Da’s ook zo ongeveer bij heel Nederland een probleem.

Dus die ongenode gast kon zich bandeloos voortplanten. Ja, dat gaat merkbaar gedoe geven.

Ze kreeg dus een antibioticakuurtje voorgeschreven dat ze moest slikken voor een week. Dat helpt die ´maagbacterie´ wel om zeep ja. Maar vervolgens zo ongeveer ook de rest in het maag-darmkanaal. Niet alleen the bad guys dus, maar ook the good guys.

En laten nou net die good guys zorgen voor de aanmaak van… die neurotransmitters of voel-je-goed-hormonen. Die aanmaak verliep niet goed meer, waardoor ze zich in dit geval depressieverig ging voelen.

Hallo anti-depressiva.

Het maagprobleem was dan wel over, alleen had ze er nu een ernstiger probleem voor terug. Zonder dat nog te weten. Want antidepressiva ´doet´ echt wel iets met die neurotransmitters. Maar ze veranderen ook je neuronale anatomie. Je wat? De structuur in je hersenpannetje.

Die anti-depressiva afbouwen is dan ook geen pretje. En kan dan ook niet anders dan alleen heel langzaam én onder begeleiding van je voorschrijver.

Helaas krijg je weer ergens dat moment dat het niet grappig voelt allemaal. Immers, je oorspronkelijke probleem hèb je nog: je lijf kan zelf die neurotransmitters niet goed aanmaken.

Dit is dan ook dé hoofdreden waarom mensen, die met dit soort medicatie willen stoppen, tijdens zo´n afbouwproces de handdoek in de ring gooien.

Reden temeer dat ik tegelijk boos en verdrietig ben over de geboden van-de-regen-in-de-drup hulp. De oorspronkelijke klacht was relatief eenvoudig te verhelpen geweest. Zodat alles wat er nù na kwam, niet had gehoeven.

Nu zit deze dame met de puzzel om én medicatie af te bouwen, én zorgen dat haar eigen lijf weer die voel-je-goed-hormonen aan gaat maken. Dat kan misschien wel een jaar duren alles bij elkaar…

´Wat kan ik nu al doen?´, klonk het steeds wanhopiger.

´De kortste weg nu is: pas je voeding aan. Zodat die spijsvertering weer op orde komt. En het in dat maag-darmkanaal weer oké is.´

´Word jij vergoed?´

´Nee.´

Ik had niet de leukste boodschap, wel de duidelijkste. En vooral een oplossingsrichting om te kunnen stoppen met antidepressiva. Díe wens was voor haar inmiddels groot genoeg, ondanks de kosten. Ze nam de hulp aan.

Lynn Hogendoorn

 

P.S.

Gratis is niet hetzelfde als optimaal. Maar gratis sparren kan wel via deze link: https://gripopgezondheid.nl/contact/