Het is niet alleen Danny de Munk´s Amsterdam (´Mijn stad´) met poep op de stoep. Het is bij ons wel van een edel dier.
Chique poep dus.
Zo bevindt mijn kantoor zich aan een redelijk drukke weg in een ooit oude woonwijk.
Zo´n weg die inmiddels opgewaardeerd is tot doorgaande weg. En waar dus tegenwoordig ook de vrachtwagens van de Hema en de Jumbo doorheen denderen. Maar dat niet alleen.
Rondom dit dorp, liggen ook meerdere maneges.
En dus stappen er ook paarden en pony´s door diezelfde straat.
Dat getrippel van die beslagen paardenpasjes op de klinkers in de straat, valt mij eigenlijk nauwelijks nog meer op.
Tenzij.
Tenzij ik die hoefijzers ineens óf heel driftig hoor trippelen, óf helemaal niet meer regelmatig hoor tikken op de straatstenen.
Dat valt mij dan wel op.
Want dan weet ik wel wat er komt: oh shidt, daar komt weer zo´n dampende paardenvijg. Meestal pal voor of op de oprit.
Bloedirritant vind ik dat, want ik weet ook dat de paardenmeisjes dat niet opruimen.
Dat hoeft ook niet van de gemeente. Die laat desgevraagd weten dat er geen opruimplicht voor paardenpoep is omdat ´het opruimen van paardenmest door de berijder onveilige situaties in het verkeer kan veroorzaken´.
Daar wordt het inderdaad niet noodzakelijkerwijs eenvoudiger van. Dat paard moet namelijk eerst veilig worden gesteld voordat voldaan kan worden aan de opruimplicht.
En paard eenmaal veilig op de manege… dan is er geen paardenhaar op het hoofd van een amazone die er dan nog over piekert om die paardenvijgen op te gaan ruimen.
In tegenstelling tot hondendrollen waar relatief veel eiwit in zit, ziet de gemeente daarnaast die paardenvijgen als slechts mest. Eén regenbuitje waarmee die mest keurig via het riool weggespoeld is.
Degenen die hier verder allemaal in de straat wonen weten dat dat regenbuitje zowat een halve tsunami moet zijn, wil dat wegspoelen in het riool lukken.
Tot zover het standpunt van de gemeente.
Persoonlijk heb ik daar alleen geen boodschap aan. Want ik moet er straks wel weer met de autobanden doorheen. Waarbij die paardendrollen dan goed aangedrukt in die groeven van die banden komen te zitten.
En de auto dus eigenlijk al van mijlenver aan ruikt komen.
So much voor het riool.
What the heck hebben die paarden nou met chronische stress te maken?
Nou, iets dergelijks gebeurt er namelijk ook als je chronische stress doet.
Daar gebeurt niet abrupt. Welnee, daar groei je sneaky en heel langzaam in. Dus het valt jou al lang niet meer op dat je überhaupt langdurig stress doet.
Totdat.
Totdat… er ineens een megaklacht uitspringt.
Zo een die je niet kan negeren.
En dan ga je dáár wat aan doen.
Want die klacht, daar wil je wel vanaf. Reken maar van yes.
Alleen, het ging in eerste instantie helemaal niet om die klacht.
Dat is slechts een uitvloeisel van die chronische stress, dat slapen met één oog open.
Waardoor die stress-assen in je lijf maar ´aan´ blijven staan.
Gelukkig kun je dat al meten voordat er überhaupt een klacht in beeld komt.
Dan weet je tenminste wat er aan zit te komen, zonder allerlei giswerk. En kun je wel op tijd bijsturen.
Mocht een volledig programma je nog te veel zijn, maar wil jij wel weten hoe het bij jou zit, doe dan een los adviesconsult: https://gripopgezondheid.nl/product/consultcall-van-een-uur/
Lynn Hogendoorn
