´Waardoor maak je meer endorfinen aan?´, was een van de reacties op mijn Oost-Indisch doof-arikel van de vorige keer.
Daarin kwam het endorfine- of ´goed gevoel´-systeem al ietwat aan bod.
In de basis een cool systeem. Dat we allemaal hebben.
En als dit ´goed gevoel´-systeem werkzaam is, dan levert het je een beloningsgevoel op. Bij alles wat je doet, los van resultaat.
De bonus is dat je ook nog gemotiveerd blijft.
Helaas kan het ook resistent zijn, net als andere boodschapper-systemen in ons lijf.
En dan ervaar je niet meer het effect van die boodschapper. Of dat nou een ´gewoon´ hormoon of een ´goed gevoel´-hormoon (neurotransmitter) is.
Beschouw je lijf even als bedrijf, waarmee die boodschappers dan het emailverkeer vormen.
Bij resistentie ligt de emailserver plat, dus de beoogde ontvanger ziet die hele mail nooit. Terwijl je als zender van die mail een actie van die ontvanger verwacht.
Maar er gebeurt niks. Noppes nada.
Terwijl jij daar wel op rekent.
Resultaat? Je bent niet heppie.
Een logische vraag dus, die ´Waardoor maak je meer endorfinen aan?´
Not so fast.
Want er is nog een tussenstation.
Wat als die boodschappers wel degelijk aangemaakt worden, maar de ontvangers ervan ´uit´ staan omdat die er tijdelijk resistent voor zijn?
Of, analoog een bedrijf en mailverkeer, die mailserver er dus tijdelijk uit ligt?
Meestal verzenden we dan de mail nogmaals, nu wat dwingender. En alle mails die nog volgen ten spijt: het zorgt niet voor herstel van de mailserver.
Iets dergelijks speelt ook bij het endorfinesysteem. Dat kan zich herstellen door een onderliggend probleem op te lossen.
Niet door het systeem te blijven bashen.
Helaas heb je op veel fysiologische processen zelf maar direct weinig invloed. En ´je goed voelen´ is een complex samenspel van verschillende gelukshormonen.
Dat wil niet zeggen dat je niks kunt beïnvloeden: als je weet hoe, kun je de chemie een handje helpen.
Alle boodschapperstoffen, ´emails´ als neurotransmitters en hormonen, werken bij de gratie van gevoeligheid aan de kant van de ontvanger ervoor.
Ik chargeer natuurlijk, want je kunt ook een probleem hebben met de aanmaak van die boodschappers. Maar ik ga het niet nog ingewikkelder maken dan het al is.
Die genoemde resistentie komt namelijk veel vaker voor. En dan kan er geen respons komen.
Ondanks dat ons lijf feitelijk één groot wandelend sjemiesch lab is, kun je die chemie zoals gezegd wel een handje helpen. Zodat ook dit endorfinesysteem zich kan herstellen.
In dat licht was een andere reactie op de Socials zo mogelijk nog relevanter.
Dat ook een natuurgeneeskundig-honden-en-paarden-expert bekend is met het fenomeen (leptine)resistentie. Bij paarden in dit geval wel te verstaan.
Op mijn vraag hoe dat te reversen, kreeg ik de link naar een artikel.
In dat artikel een aantal tips om dat te fiksen door de leefstijl wat aan te passen. Dat waren bijvoorbeeld:
- Vermijd bewerkte voeding, maar gebruik volwaardige voeding, vrij van additieven en toxinen.
- Varieer in eiwitbronnen.
- Elimineer een overmaat aan suikers en zetmelen (vrij vertaald: koolhydraatarm).
- Vul aan met een compleet vitaminen & mineralen supplement.
- Vermijd omega-6 vetzuren.
- Voeg juist omega-3 vetzuren toe.
- Voeg antioxidanten toe.
- Voeg probiotica toe voor de spijsvertering.
- Laat bewegen, om de insulinegevoeligheid te verhogen.
- Zo min mogelijk op stal staan (de ´zitten is het nieuwe roken´-variant bij mensen).
Bottom line? Zorg voor vermindering van stress, doe een anti-inflammatoir voedingspatroon en… regel meer beweging.
Die paarden toch.
Het zijn bijna net mensen.
Want het gaat er niet om nog meer endorfine-respons aan te maken, maar om die dingen te doen of juist niet te doen waardoor dat systeem zich kan herstellen.
Waarmee je weer automatisch al die welkome endorfine-reacties krijgt.
Tsjek it out: https://www.horsetalk.co.nz/2017/07/17/equine-obesity-epidemic-horse-health
Lynn Hogendoorn
