Praatje poo?
Neuh, niet direct.
De meeste klanten die ik voor het eerst ontmoet, lopen niet bepaald te koop met specifieke lichamelijke klachten.
Pas when the shidt hits the fan. En niet eerder. Terwijl het gedoe toch echt al veel eerder begint, maar goed.
Kinderen vinden pee and poo-verhalen nog fantastisch. Zo anders ligt dat dus bij volwassenen.
Omdat het not done is het erover te hebben.
Of omdat ze de klachten nog niet linken met de downside van chronische stress. Of eigenlijk het tegenovergestelde: het gebrek aan voldoende stressbestendigheid. Zowel fysiek als mentaal.
En ik snap het. Nu. Want rond mijn burn-out snapte ik er geen jota van. Ik viel niet alleen in een groot, zwart gat. Het wás voor mij een groot zwart gat.
Het valt ook niet mee de ´signalen´ van je lijf goed te interpreteren. Ze lijken ook zo vaag en niks met elkaar van doen te hebben.
Vandaar even in heel-grote-stappen-gauw-thuis terug naar één van de grondbeginselen van je lijf. Hoe werkt dat spijsverteringstraject?
Ruwweg omvat de spijsvertering een holle, gespierde buis van mond-tot-kont met naar binnen geklapte huid. Die bekleed is met wel heel bijzonder soort cellen. Denk in termen van ´hoogpolig tapijt´.
Technisch zit daarmee namelijk wát je eet, nog niet ín je lichaam.
En dat is weer om je in eerste instantie te beschermen van wat er zoal van buiten naar binnenin je komt.
Het traject start al in de mond. Waarbij speeksel je in de mond loopt. Of juist plakkerig is bij stress. En dat laatste is dan weer erg handig om schimmels buiten de deur te houden.
Nu heeft dat kauwen daarbij verderop in het maag-darmkanaal een bijzondere functie. Het zorgt voor het signaal naar je brein om de epitheel groeifactor (EGF) aan te maken. Die cellen van dat hoogpolige tapijt dus.
Die epitheelcellen van die mond-tot-kont buis hebben slechts een turnover tijd van 3-5 dagen. En dan moeten ze vervangen worden.
Et voilà, dat EGF zorgt ervoor dat dat epitheel dus oké blijft.
Wat dit nou met stress te maken heeft?
Jij en ik weten dat ons hoofd bij stress dan niet naar gezond eten staat. Dus wat doen we dan? Snel en makkelijk.
Dat is meestal spul dat vrijwel hap-slik-weg is. Misschien waag je je nog aan een smoothie. Dat geeft misschien het idee van nog ´iets gezonds´ doen. Maar kauwen ho maar.
Om lang verhaal kort te houden: bij stress speelt kauwen amper een hoofdrol meer. En dus koers je achteruit in de kwaliteit van die maag-darmwand.
Anders gezegd: niet alle epitheelcellen gaan dus goed vervangen worden. Er vallen dus gaten in die wand. Gevolg? Een hyper permeabele darm.
Daarmee kunnen voedingsstoffen uit de darm zo maar ongehinderd je systeem in fietsen.
En dat gaat op zichzelf weer heel andere onwenselijke effecten geven.
Als dat bijvoorbeeld onverteerde eiwitcomponenten zijn, dan levert dat weer een reactie van het immuunsysteem op.
Afhankelijk van de kwaliteit van je immuunsysteem kan de reactie zijn: ´Oh, d´r ligt hier wat. Kan gebeuren. Ik ruim het even op.´
Of de hoogste staat van paniek: ´Dit is niet oké, ik ga antistoffen maken.´ Met dat laatste roep je allergische toestanden over je af.
Paniek of alarm is niet alleen een lichamelijke vorm van stress. Een actief immuunsysteem vreet ook energie. En daar had je al niet zo veel meer van vanwege die langdurige stress…
Enniewees, voor nu is het gewoon handig te weten dat kauwen een functie heeft.
En wel dat dat maag-darmkanaal in z´n totaliteit integer blijft.
Waarmee je dus een heleboel fysiek ánder gedoe gaat voorkomen. En dus extra stress.
Daar kun je zelf even op kauwen. Of een shortcut nemen.
Want ik heb al veel taai, theoretisch kauwwerk gedaan. Om het voor jou praktisch te kunnen houden. Bij de vraag: wat te doen om die stressbestendigheid in ieder geval te behouden. En bij voorkeur te verhogen.
We kunnen dus even sparren. Waarmee je mij gewoon vertelt waar je het meeste last van hebt en ik aangeef óf en wat daar een short and simple fix voor is. Als je dit wat lijkt, contact mij dan vrijblijvend: https://gripopgezondheid.nl/contact/
Lynn Hogendoorn
