Op mijn wekelijkse woensdagavond trainen van klanten in de fit20 studio werd ik gebeld. Oeps, vergeten het geluid uit te zetten. Ik zag klanten al ietwat geïrriteerd naar mij kijken…
Ik had in de gauwigheid al gezien dat het een ex-vriend van ruim 30 jaar geleden was, waar ik nog altijd goed contact mee had. Dacht ik. Little did I know. Dus ik nam voor hem in de pauze even terug te bellen. Me nog van geen kwaad bewust.
And so I did.
Ik vond het wel vreemd dat ik niet meer aangesproken werd met mijn voornaam, maar er ging nog geen belletje af. Mijn naam bleek al gewist, maar dat besefte ik toen nog niet.
Ik was flabbergasted door wat volgde. En dat terwijl ik toch niet gauw om een woordje verlegen zit.
́Ja, ik had je gebeld… niets bijzonders hoor, maar ik wil hierbij het contact verbreken. Het is niet persoonlijk en het is niet mijn bedoeling je te kwetsen of zo, maar dat obligate belletje met de verjaardag of dat obligate kaartje met de kerst… dat hoeft voor mij niet meer. Dus een goed leven nog, hè?! ́
*Klik*.
Slik.
Weerwoord was blijkbaar overbodig, want ik werd direct geblokkeerd als voormalig contact. Niet dat ik dat op moment weerwoord had overigens. Terwijl ik toch meestal…
Enfin, ik wist niet dat ik blijkbaar al tijden niet meer was dan een ́obligaat kaartje of belletje ́. En nu dus wel.
Zulke goede vrienden waren we toch blijkbaar al geruime tijd niet meer. Niet dat we de deur bij elkaar ooit platliepen. We hebben allemaal wel vrienden of kennissen met wie we geen dagelijks contact hebben. Ik heb dat niet eens met familie.
En natuurlijk, contacten bloeden dood. That ́s life.
Toch is het een heel ander ding om dat op zo ́n bewuste manier te zeggen. En blijkbaar stond dit idee al langer op stapel. Dus nu de kerst eraan zat te komen…
Nu ik wist wat ik nu weet, was het tijd mijn aannames hierover onder de loep te nemen.
Ik vertel dit omdat ik uitging van wat ik dacht te weten. Dat werd met één belletje 180 graden anders.
Dan rest weinig anders dan weer even herinnerd te worden aan het feit dat niets voor de eeuwigheid is. En verandering de enige constante is.
日本藤素
“>Blijft over: aanpassen.
It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent. It is the one most adaptable to change. ́ Dat zei Charles Darwin heul lang geleden al.
Niet dat het verbreken van contact een kwestie van leven of dood is. Maar een stressmomentje was het wel voor mij. Die nacht bleef de waarom-vraag maar door mijn hoofd spoken. Niet dat het hielp, want het antwoord op de vraag ga ik niet meer krijgen.
Niettemin stond mijn stressreactie 100% ́aan ́. Ook al was het welbeschouwd nutteloos om mijn nachtrust op te offeren. Toch was dat precies wat er gebeurde. Dus ik zal de laatste zijn om te zeggen dat we zulke rationele wezens zijn (dan had ik een goede nachtrust gehad)…
Hoe kom je dan weer op rust? Door een stressreactie ́aan ́ gaan, is maar de helft van het verhaal. De ́uit ́ moet je vervolgens ook voor elkaar zien te krijgen. Want daar gedijen we nu eenmaal het best onder. Dan vindt herstel plaats.
Alleen, die ́uit ́ van die stressresponse, lukt niet iedereen even goed. En dan blijft het ́aan ́. Dat geeft gedoe in ons lijf en brein. De grap is dat je kunt testen of die stressresponsen ́aan ́ blijven staan. En dan heb je al de helft gewonnen. Zoals psycholoog Dr. Phill in zijn tv-programma altijd zei: You can ́t change what you don ́t acknowledge.
Zodat je je vervolgens kunt bezighouden met de ́uit ́.
Praktisch. En met resultaat.
Interesse in hoe dit werkt voor (een van) je werknemers in je bedrijf? Contact dan gerust vrijblijvend contact met mij op langs deze weg: https://gripopgezondheid.nl/contact/
Lynn Hogendoorn
#persoonlijkeontwikkeling
#gripopgelukshormonen
#letsconnect
