Grip op gezondheid

Feed your mind

MENU

Preventie: Chinees principe

door

Soms vergeet ik weleens dat ik weet wat ik weet.

Heel soms dan hè.

Op het gebied van stress. En eigenlijk nog een laagje dieper: wat je kunt doen om je systeem zo optimaal mogelijk te laten werken.

Wat voor mij inmiddels een automatisme is, is dat voor een heleboel anderen nog niet. Dat wil niet zeggen dat ik dat niet zie.

Daarvoor hoef ik echter niet de jaarlijkse cijfers van TNO te zien dat 1,2 miljoen werknemers in Nederland last van burn-outklachten hebben. Dat overigens neerkomt op zo´n 16% (!), meer dan 1 op de 6 werknemers. Door Corona ervaart zelfs 18% van de thuiswerkers burn-outklachten.

De cijfers dalen niet echt. De kosten voor verzuim, met werkstress als reden, blijven echter stijgen. Zo´n sloridge 3.2 miljard in 2019.

Zo re raken almaar verder van huis. We lijden door een radicale afname aan voedingskennis, voedingsvaardigheden in de keuken én een obesogene voedselomgeving (dus een omgeving rijk aan suiker en bewerkte koolhydraten).

Het kan ook heel anders, getuige het Midden en Verre Oosten.

In het oude China werd een arts betaald zolang zijn patiënten gezond waren. Hoe gezonder zijn patiënten waren, hoe meer hij verdiende.

Maar stroomde de wachtkamer weer vol met niezende, koortsige of geobstipeerde patiënten, dan verdiende de arts geen rooie cent meer, terwijl hij zich wel een slag in de rondte werkte. Net zolang tot de wachtkamer weer leeg was.

Dat vonden zijn patiënten, maar de arts zelf ook, volstrekt normaal. Deze werkwijze is bijna niet meer voor te stellen in de huidige Westerse wereld. Ons hele zorgstelsel draait om het beter maken van zieke mensen.

Preventie, ofwel het voorkomen dat iemand ziek wordt, komt er bekaaid af. Terwijl TNO al een decennium geleden becijferde dat elke euro die je investeert in preventie het viervoudige oplevert.

Maar ja, zoals een filosofisch ingestelde voetballer in Nederland al eens zei: ´Je gaat het pas zien als je het door hebt.´

Zelfs in deze tijden van krapte op de arbeidsmarkt gaat het niet altijd om méér personeel. Wel om slimmer om te gaan met het personeel dat je al in dienst hebt.

Maar veel mensen en bedrijven investeren nauwelijks in preventie. De gangbare gedachte is dat preventie onvoldoende meetbaar is. Liever investeren ze in een dokter. Achteraf. Maar dat is achterhaald.

Net als in het oude China gaat het natuurlijk om het voorkomen van uitval. En dat kan prima aan de voorkant.

En gelukkig is sinds Corona ook lifestyle thuis en op de werkvloer steeds meer bespreekbaar. Ook omdat de ongewenste effecten van een lifestyle aan de voorkant te meten zijn.

Maak van vitaliteit niet meteen een megaproject van drie jaar. Begin gewoon en bied iets aan. Een kleine stress-APK kan al veel inzicht geven.

Een eerste, gratis, stressmeting? Contact mij dan: https://gripopgezondheid.nl/contact/

De resultaten van de stressmeting krijg je uiteraard van mij toegelicht, waarvan je tevens een eenvoudig en duidelijk rapport meekrijgt. Hoezo preventie is niet te meten?

 

 

Lynn Hogendoorn

 

 

#persoonlijkeontwikkeling
#letsconnect
#gripopgelukshormonen

Dopamine detox

door

Je ondervindt waarschijnlijk weinig problemen met even browsen op social media op je telefoon.

Dat is allemaal zó geprogrammeerd om jouw aandacht zo lang mogelijk vast te houden. En aandacht is tijd, is geld. Het lijkt allemaal gratis, maar je ‘betaald’ met jouw tijd.

Dus ik twijfel er zelfs niet aan dat je voor een scherm zou kunnen zitten en beide activiteiten gedurende 2 uur of zelfs langer zou kunnen doen, zonder je concentratie te verbreken.
Althans, ik weet dat mij dat prima af gaat.
Nou, prima… ahum.

Maar wat dacht je van een half uur rapporten bestuderen of zelfs old skool heavy stuff lezen? En wat dacht je ervan om nog een uurtje aan je zaak of de opzet ervan te werken? Of te gaan sporten? Klinkt niet erg aantrekkelijk en het idee alleen al is misschien al te veel gevraagd van je concentratievermogen…

Hoewel je best wel weet dat een bedrijf opbouwen, relevante droge kost bestuderen, of iets anders dat even productief is, je op de lange termijn meer voordelen zal opleveren, geef je er nú toch de voorkeur aan door sociale media te scrollen, tv te kijken, online spelletjes te spelen etc. Misschien zelfs wel meerdere dingen tegelijk: én tv kijken, én scrollen op je smartphone!

Allemaal onweerstaanbaar voor ons oerbrein. Dat gaat voor ‘nú’ en ‘altijd’. En dan ook nog de easy way.

De ene activiteit is ook gemakkelijker, kost nauwelijks inspanning en geeft instant beloning.

Terwijl de andere activiteit meer van je vraagt en pas ná de activiteit een beloningsgevoel oplevert.

Want dat is wat dopamine doet: een beloningsgevoel geven, een kick. Wie wil dat nou niet?

Spoiler: er is een downside.

Om dat goede gevoel te blijven ervaren via dopamine, heb je steeds meer kicks nodig voor hetzelfde effect. Klinkt dat niet een beetje als een verslaving, van je brein? Er is echter vervolgens niet veel voor nodig om te bedenken dat dat uiteindelijk leidt tot… dopamineresistentie.

En bij dopamineresistentie hèb je nog wel dopamine, maar dan ‘doet’ het niks. Met andere woorden: jij ervaart geen beloningsgevoel. Da’s toch waardeloos: je doet iets, maar het levert niks op? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik zou daar gedemotiveerd van raken…

Ik vond bijgaand verhelderend filmpje over je hoe je een dopamine-detox in kunt lassen.

Dat is nu eenmaal de manier voor ons systeem om resistentie óm te draaien: een tijdje niet (meer) doen wat je deed. Maar iets anders doen. Of doe het anders.

Easy does it.

https://youtu.be/9QiE-M1LrZk

Have a good one,

 

 

Lynn Hogendoorn

 

 

#persoonlijkeontwikkeling
#letsconnect
#gripopgelukshormonen

Van plofkip naar scharrelkip

door

David van Bodegom, arts en verouderingswetenschapper, breekt een lans voor vitaal oud(er) worden.

In mijn woorden is ´fit-aliteit´ geen geheim.
Want we weten het allemaal: volwaardig eten, voldoende bewegen, enige regelmaat in het slaappatroon en op tijd naar bed, maar ook weinig drinken en niet roken.

Okay, tot zover de theorie.

David gaat verder en trekt een aardig vergelijk in mijn ogen: ´Hoe we verouderen hangt af van onze manier van leven. In Nederland ziet een dag er vaak zo uit: we stappen uit bed, in onze auto, in de lift, zitten de hele dag op kantoor en kijken ´s avonds televisie. Als je van een afstandje naar een kantoorgebouw kijkt en al die verlichte kantoortjes en hokjes ziet, dan zou je dat kunnen vergelijken met de bio-industrie – het is intensieve menshouderij. We zijn profkippen geworden, maar we moeten weer scharrelkippen worden.´

Ik weet niet hoe jij er tegenaan kijkt, maar ik vond het een nogal onthutsend en treffend vergelijk.

Nu kun je daar tegenover stellen dat we inmiddels een science fiction-leefomgeving hebben die uit z´n voegen barst van verleidingen.

Zet dat even naast een brein vanuit het tijdperk met stone age-genen. Of, nog treffender geformuleerd door Jan Heemskerk in zijn boek ´Als Jan het kan…´: ´Volgens Leo Babauta is ons kinderachtige en verongelijkte brein ook nog eens terminaal ongemak-mijdend en heeft het een onuitputtelijk reservoir aan k-smoesjes voorhanden om te voorkomen dat we tegengas gaan geven en iets willen ondernemen om de kwaliteit van ons leven te beteren – zoals stoppen met roken en elke dag vijf kilometer lopen. En dat kinderachtige brein is sterk door jaren oefening: onze innerlijke motivatie is er absoluut niet tegen opgewassen en we geven dan ook bij de eerste de beste ´tegenspraak´ de moed al zuchtend op.´

Enfin, terug naar de plofkip. Zijn we dan compleet weerloos?

Nope.

Zo vervolgd Jan met: ´Maar Leo zou geen goeroe zijn geworden als hij niet ook hiervoor een oplossing had bedacht. Ik vat het even samen. Hij zegt: probeer de uitdaging die je aan jezelf voorlegt klein te maken. Zo klein dat je kinderachtige brein hem totáál over het hoofd ziet en je dus niet tegenhoudt met k-smoesjes. Ga dus bijvoorbeeld niet direct vijf kilometer lopen, maar 100 meter. Of koop eerst loopschoenen en houd het daarmee de eerste dag voor gezien. Een minuscule stap is beter dan helemaal geen stap. Elke stap is goed, áls je hem maar zet! Want geen beweging is altijd beter dan stilstand, en beweging schept bovendien opnieuw beweging. Aldus Leo.´

Stephen Guise noemt in zijn boek ´Micro-gewoontes´ overigens nog veel en veel meer praktische voorbeelden van hóe je dit kunt doen.

Maar ook David van Bodegom gooit 4 v´s in de strijd om verleidingen uit onze omgeving te weerstaan:

  • Verwijderen
  • Vervangen
  • Vermijden en
  • Voorbereiden

Je eigen omgeving kun je aanpakken door te verwijderen en te vervangen.

Zet koekjes niet in het zicht op het aanrecht, maar stop ze in een blik achteraf in een kastje. Of beter nog: laat ze in de supermarkt of bio-winkel. Vervang ze door allerlei minigroente of andere rauwkost. Vervang ook meteen de pot drop op het werk door een fruitschaal. Vaak gaan die appels en bananen al op alleen al doordat die schaal er stáát. Introduceer dus vooral prikkels die verleiden tot betere keuzes. ´Beter´ als in volwaardiger: je lijf hééft er wat aan.

De openbare omgeving kun je niet naar je hand zetten. Dan komen vermijden en/ of voorbereiden van stal.

Een eettentje of supermarkt wil jou natuurlijk verleiden. Deze ´v´ van verleiden is duidelijk niet één van de eerder genoemde 4 v´s… Maar je kunt die omgeving wel omzeilen door bijvoorbeeld niet naar een supermarkt te gaan, maar boodschappen te bestellen. Of het straatje waar je altijd een saucijzenbroodje of ijsje haalt te mijden. Heb je een borrel of receptie, drink dan van tevoren een halve liter water en eet een banaan, dan ´passen´ er veel minder wijn en borrelhapjes bij in de maag.

En je kunt natuurlijk proberen om toch invloed uit te oefenen op de publieke omgeving. Spreek bijvoorbeeld de directie aan op de automaat met ingeblikt suikerwater in ´coffee corners´.

Je kunt dus heel veel zelf doen.

En dat geldt ook voor een werkgever.

Schoolbestuur.

Sportkantine.

Kliniek.

Whomever.

Maar mocht je daarvoor een aanjager kunnen gebruiken, neem dan gerust contact met me op: https://gripopgezondheid.nl/contact/

 

Lynn Hogendoorn

 

 

#persoonlijkeontwikkeling
#letsconnect
#gripopgelukshormonen

Stresspaspoort

door

Een burn-out, scheiding, ziekte of ontslag is meestal een zware periode in je leven. Dus de ´kracht van een crisis´? Die laat ons vooral zien dat het leven lang niet zo maakbaar is als we vaak denken.

Voordat ik destijds richting kerst mijn burn-out radicaal in de ogen zag, ging daar een gesprek met de HR Business Partner aan vooraf.

In het hoofdstuk ´Payback time en zijspoor´ in mijn boek ´De kleur van gevaar´ schrijf ik daarover:

[…] Dick is inmiddels op vakantie en Marga heeft het stafje van hem overgenomen als casemanager. Marga Tetser, de modieuze HR Business Partner, met de houding van seen it, been there, done that.

Een evaluatiegesprek met haar volgt meteen de volgende dag. Nou ja, evaluatie. Er wordt erg op mij ingepraat over ´ander werk´, want ´iedereen verandert na een burn-out´. Ook al zou dat zo zijn, dan is dat nog niet aan Marga. […]

Hoe vaak ik dát niet gehoord heb. Zowel tijdens als na de burn-out. En zeker niet alleen van HR. Dat je er ´sterker uit komt´. Ik ergerde mij er toen al dood aan.

En dat is niet veranderd.

Alsof je een crisis nodig hebt om te veranderen, of er ´sterker van te worden´.

Een burn-out kan blijvende schade opleveren. Geen mens die dat nastreeft.

Nee, dan zit psychiater Christiaan Vinkers van het Amsterdam UMC er toch heel anders in. Onnodig te zeggen dat ik meer voor zijn zienswijze voel.

Die was op 9 april 2022 te gast bij Nieuwsweekend op radio 1. Hij beschouwt stress als een onmisbaar proces dat je helpt om je staande te houden in moeilijke situaties. Maar tegelijkertijd is te veel stress niet goed. De donderdag erop hield Christaan zijn oratie over de grenzen van stress én veerkracht aan de Vrije Universiteit.

In dat mini-interview van 9 april ontlokken Peter de Bie en Mieke van der Weij in hun radioprogramma Nieuwsweekend Christiaan onder meer onderstaande uitspraken.

´Stress zou veel centraler moet staan in de geneeskunde´.

Want stress is een ontregeling op weg naar ziekte. En als je die ontregeling weet, dan kan je er op een persoonlijke manier iets aan doen.

En ´Ieder bespeelt z´n eigen stressorkest en wat als dat uit de bocht vliegt?´

Eenieder heeft een persoonlijk stressprofiel, dus de oplossingen zijn ook persoonlijk. Maatwerk dus. Mindfulness heeft niet voor iedereen zin.

Maar ook: ´De stressparadox: het herbergt, net als de tweekoppige Romeinse God Janus, zowel ´goed´ als ´kwaad´ in zich´.

Stress is niet altijd slecht. Het helpt je om overeind te blijven in lastige situaties.

Eerder in het tijdschrift Quest vond ik al dat Vinkers pleit voor een individueel stresspaspoort waarin staat hoe je het beste met stress om kan gaan. For your eyes only. Daarin staat dan bijvoorbeeld of je veel piekert, snel uit balans bent of slecht slaapt. Allemaal factoren die de kans op stress, en daarmee (psychische) klachten, vergroten.

Om je met dat stresspaspoort te bashen zeker?

Nee, daarin kun je ook dingen opnemen die je bij stress juist helpen, zoals emotionele flexibiliteit en een stevig sociaal netwerk. Die vermeerderen je veerkracht immers juist.

´Als je van jezelf weet wat je sterke en zwakke stresspunten zijn, kun je er in het dagelijks leven rekening mee houden´, besluit Vinkers. ´Bijvoorbeeld door je grenzen in acht te nemen, niet te streng voor jezelf te zijn en in relaties met anderen te investeren. Wie weet komt er ooit wel een systeem om je te waarschuwen als jouw kritische stressgrens in zicht is: nu even terugschakelen. Dat zou een hoop leed schelen.´

Een pleidooi voor eigen regie. Zelf ingrijpen dus, voor je stressorkest uit de bocht vliegt.

Want het ligt niet altijd aan jou. Vinkers beaamt ook dat als mensen snappen dat hun stress-systeem anders werkt door bijvoorbeeld een jeugdtrauma, er vaak al een hele last van hun schouders valt.

Dat onderschreef prof. Pierre Capel al in zijn boek ´Het emotionele DNA´. Dat het onvoorstelbaar is wat stress en angst met je genen en gezondheid kunnen doen en hoe lang deze factoren kunnen doorwerken. Van generatie op generatie zelfs.

Je adaptogene capaciteit, je capaciteit om met stress om te gaan, gaat al gevormd worden vóór je geboorte. Als je dus nog in ontwikkeling bent. Dat heeft deels te maken met de stress die je moeder in het laatste deel van de zwangerschap ervaart. Maar ook met het voedingspatroon van je moeder. Afhankelijk daarvan kan jouw adaptogene capaciteit al laag geprogrammeerd zijn. Met als gevolg dat jouw stressgevoeligheid juist te scherp staat afgesteld. Je bent dan al snel (te?) alert.

Dat die basis stress-programmering niet aan jou te wijten is, wil nog niet zeggen dat je er verder niks meer aan kunt doen. Ook al ligt die aanmaak van je stressreactie strikt genomen bij je moeder. Dat is wat het is, want je bent er al. Dat is één ding. Je kan het je moeder wel kwalijk nemen, maar daar wordt het niet beter van. Dus ophouden daarmee, want anders krijg je dáár weer stress van.

Wat je wel zelf kan doen, is de nodige interventies er op loslaten. Maar daarvoor is het handig als je jouw persoonlijk stressprofiel weet of opmaakt. Meten is tenslotte weten.

Weten wat jouw persoonlijke stresspasport is?
Let´s go: https://gripopgezondheid.nl/contact/

 

Lynn Hogendoorn

 

 

#persoonlijkeontwikkeling
#letsconnect
#gripopgelukshormonen

Wonderpilletjes

door

Sinds een ruime 10 jaar was ik ook weer eens gevloerd door de griep. Gevolgd door een geweldige verkoudheid. Iets ongelukkigs komt nooit alleen, en aldus begaf mijn trouwe Macbook het ook nog even. Vandaar dat ik even U.S. was. Unserviceable, in de terminologie van vliegtuigfabrikanten.

Hersteld en wel, ook de Mac, nu weer alle reden om verder te gaan waar ik gebleven was. Nou ja, sort of dan.

Ik had ook helemaal niet meer verwacht ziek te worden. Mede niet door de klanten die ik toch de afgelopen 2 jaar (buiten de lockdowns) aan het trainen bleef in de fit20 studio. En zowat alle leden al de griep hadden gehad.

Ik zwijnde echter overal doorheen. Althans, zo leek het.

Totdat Mister Griep ook mij op de schouder tikte.

[/vc_c犀利士
olumn]

Dat deed mij denken aan de dagen dat meneer Grip en ik in de vakantie in Frankrijk tochtjes maakten. En dan stopten we onderweg als wat er te koop werd aangeboden mij aansprak.

Van echt verse geitenkaas, waarbij de vliegen je nog om de oren vlogen, tot vooral heul veul abrikozenjam.

En alles ertussenin.

Waarmee ik dan ook echt álles bedoel.

Zo kwamen we ook in een enorme schuur op een oude vrijwel vervallen boerderij terecht waar binnen bizar veel stond uitgestald. Op een soort van gammele kraampjes. Franser werd het niet.

We waren naar binnen gelokt voor de confiture d´abricot op zo´n handgeschilderd brocante bord aan de kreupele weg.

We hadden al de ervaring met lieflijke Franse markten en boerderijen dat er ook veel delicatessen worden verkocht, alles van ambachtelijke kwaliteit. Prima smaak, prima prijs.

Maar de inhoud van deze schuur overtrof toch wel alles wat ik tot nu toe tegengekomen was.

Natuurlijk, er waren allerhande soorten jam, waarvan uiteraard de confiture d´abricot overvloedig aanwezig was.

Maar er was tevens een ruime hoek met  Remède Miracle – Panacee contre toutes les maladies. Op enkele tafelkraampjes stond het werkelijk vol met kruidentheeën, tisanes, combi’s van allerhande specerijen en vele, vele potjes met pilletjes. In alle kleuren van de regenboog. Voor van alles en nog wat: darmproblemen, verkoudheden, slaapproblemen, kaalheid. Enfin, tout.

En voor een miezerig bedrag van sept- euro-en-nog-wat, kon je zo´n kruidenzakje of potje met wonderpillen kopen. Kijk, dan ben ik wel weer Nederlands genoeg om voor zo´n koopje te gaan voor een potje en zakje met een remedie tegen alles… Onweerstaanbaar toch?

De Fransen wisten het al lang: marketing avant-la-lettre. Want wij mensen houden nu eenmaal van sprookjes, mooie verhalen, fantastische beloften, alles in romantische tekst gevat. En ik ben evenmin roomser dan de paus.

Natuurlijk, een deel ervan zal best enige werking hebben. Al is het maar vanwege het placebo-effect. Dat gemiddeld genomen in 30 procent van de gevallen werken.

Maar 70 procent dus niet.

Vaak zijn de doseringen te laag om effectief te kunnen zijn. Een punt wat zich ook vaak voordoet in complexen van suppletie. Daar zit dan wel veel in, maar van alles heel erg weinig. Anders zou die pil zo groot worden, dat je´m niet meer doorgeslikt krijgt.

Om optimale dosseringen binnen te krijgen, doe ik zelf ook alle basissuppletie apart.

Hielp mij dat de griep en verkoudheid voorkomen?

Nee.

Was ik ook korter ziek?

Mwah, vermoedelijk niet. Preventie is lastig te ´bewijzen´. Het ging mij om het voorkomen van de after movie. Dat ik langdurige klachten als moeheid, energietekort en dergelijke zou blijven houden. Na de eerste aanvallen van bijvoorbeeld een influenza- en/ of rhinovirus. Want dat ik wel veel om mee heen gezien, dat blijven kwakkelen. No way.

Want alles voorkomen, tja, zo zit het leven niet in elkaar. Af en toe mag het immuunsysteem echt wel even ballen tonen. En als dat één keer in de ruim 10 jaar is… waar hèb ik het dan over?

Dan is het alleen wel handig als je dat immuunsysteem ondersteunt. Zodat het tenminste z´n werk vlot en goed kan doen.

Klaar moet klaar zijn. Dan kunnen alle stressreacties ook weer uit.

In sprookjes geloof ik al lang niet meer. Wel in optimale doseringen van functionele voedingsstoffen en volwaardige suppletie die je lijf ondersteunen. Omdat we nu eenmaal in een tijd leven waarin veel van ons gevraagd wordt, maar waarin we ook veel van onszelf vragen.

Jouw basissuppletie eens onder de loep nemen, al dan niet met testen? Laat mij dat gerust weten op: https://gripopgezondheid.nl/contact/

Neem je de suppletie nou ook nog af, dan kost het advies je rien. Kan jij die verleiding weerstaan?

 

Lynn Hogendoorn

 

 

#persoonlijkeontwikkeling
#letsconnect
#gripopgelukshormonen